Chłop fajnie opowiada. Urodził się jeszcze przed wojną, pamięta bomby spadające na Warszawę, a w PRL-u mógł co najwyżej dawać przedstawienia swoim znajomym w szaro-burych blokach. Dziś może się wreszcie otworzyć. Występuje w Teatrze Powszechnym, powstał o nim film i nie musi się już niczego wstydzić.

Fajnie!

Dla wszystkich, którzy są starzy nie z powodu wieku, ale mentalności. Jednak sam dokument zrealizowany przeciętnie.

Kolorowo, ale smutno. Z wielu względów. Z drugiej strony chyba wolę jawność w tym wszystkim, niż ukrywanie się.